dag 3 ■ watervallen en gevaarlijke stranden ☺

3   Vrijdag 3 juni 2016 - Van Hvolsvöllur area naar Vík area

Na het ontbijt vertrekken we in oostelijke richting langs de kust en al gauw stoppen we voor onze eerste waterval vandaag: de Merkjárfoss, ook wel de Gluggafoss (raamwaterval) genoemd. De Merkjá valt van een klif naar beneden dat vlak na de laatste ijstijd eens deel van de IJslandse kust uitmaakte.

Samen met de bergen vormen ze een duidelijke afbakening tussen het laagland aan de kust en het IJslandse Hoogland.

Zoals je op dit plaatje links ook ziet, is het niet bepaald druk op de IJslandse wegen. Een verademing trouwens.

Altijd weer leuk om de uitdaging aan te gaan. Onder een waterval doorlopen en proberen niet nat te worden. Een onmogelijke opgave, maar dit keer lukte het heel aardig, al durfde ik mijn camera niet mee te nemen. Dora had gezegd dat we hier onze waterflessen zouden kunnen vullen, maar dat heb ik toch maar niet gewaagd te doen. Wel in de benedenloop van de waterval.

Dit zuidelijk deel van IJsland staat bekend om zijn vele watervallen. Nauwelijks weer enkele kilometers gereden in de bus en dan is daar weer een andere prachtige waterval, de Skogafoss.

Je hebt hier onderaan de waterval een prachtige kijk op al dat neerstortende water. Je kunt ook met een trap naar boven lopen en zo op het uitkijkplatform bovenop de waterval kijken. Een indrukwekkend gezicht.

In de bovenloop van de rivier zijn nog eens een stuk of dertig andere watervallen te vinden. Vanuit het platform kun je die in de verte inderdaad ook zien.

En ook hier weer die prachtige zeer heldere regenboog, soms zelfs wel twee tegelijkertijd.

Volgens de legende heeft de eerste Viking-kolonist, Þrasi Þórólfsson, in een grot achter de waterval een schat begraven. De lokale bevolking van IJsland zou volgens het verhaal de schatkist jaren later teruggevonden hebben. Toen ze echter de ring aan de zijkant van de kist vastpakten, verdween de schat helaas in het niets. Naar verluidt is de ring aan de lokale kerk geschonken. Deze oude reliek bevindt zich nu in een museum, maar of dat het volksverhaal geloofwaardiger maakt, is natuurlijk nog maar de vraag.

Onderweg stoppen we ook nog bij het Skogar Museum. Hier zien we uitgebeeld  hoe IJslanders in vroeger tijden leefden.

We krijgen uitgebreide verhalen te horen van de conservator van dit museum die  ook - net als onze reisgids - graag wil geloven in de mogelijkheid dat de sagen die de ronde doen ook echt op waarheid berusten. "IJsland voelt gewoon te ongeloofwaardig aan om echt te bestaan", schreef ooit iemand die door zijn reizen 's lands cultuur en natuur op zich had laten inwerken.

De gebouwen omvatten een volksmuseum en een transportmuseum. Het pronkstuk van het museum is de volledig getuigde houten vissersboot Pétursey. Deze boot werd gebouwd in 1855 en was in gebruik tot ongeveer 1946.

In het volksmuseum staan maar liefst 6000 attributen tentoongesteld. Hieronder zijn vondsten uit het verleden, maar het museum besteedt ook aandacht aan oude ambachten, kleding en gebruiksvoorwerpen.

Het transportmuseum laat behalve oude landbouwvoertuigen ook de communicatiemiddelen die in vroeger tijden werden gebruikt zien, zoals die van de zeevaart, maar ook oude telefooncentrales die destijds een resuachtig volume hadden met ingewikkelde schakelingen.

Leuk om eens gezien te hebben, maar ik duik toch liever de natuur in, want daar ben ik uiteindelijk toch voor gegaan.

Van daaruit vervolgen we onze route langs de zuidkust richting Dyrhoólaey. Hier op het kaartje helemaal links onderaan te zien.

Onderweg zien we onze eerste gletsjer, de Sólheimajökull. Het is een uitloper van de Mýrdalsjökull, de 4e grootste gletsjer van IJsland. De Sólheimajökull is een van de meest laagdrempelige gletsjers van IJsland. Je kunt hem makkelijk op eigen gelegenheid bezoeken. Helaas zien wij deze gletsjer alleen maar vanuit de verte, uit een autoraampje.

Na een rit van 80km koersen we aan op Vik, het meest zuidelijkste dorpje met 480 inwoners. Het is een erg populaire toeristische bestemming, het enige dorpje op IJsland zonder haven.

Vík ligt aan een gitzwart strand met ten westen ervan de Reynisdrangar, zwarte 66 meter hoge basaltzuilen (restanten van vulkanen), in zee. Door het onstuimige weer deze ochtend zijn deze helaas in dichte mist gehuld en zien we af en toe vage vormen ervan. De volgende dag rijden we er min of meer langs als we vanuit ons guesthouse (even ten westen van Vík gelegen) weer in oostelijke richting onze reis vervolgen. Ik had me ook verheugd op het zien van onze geliefde papagaaiduiker, maar die hebben we helaas niet mogen ontmoeten.

We lopen vanuit het dorpje in de richting van het strand. Onze reisgids heeft ons gewaarschuwd niet te dicht bij het water te komen omdat de golven verraderlijk zijn en ruw op het strand bonken. Dat heb ik gemerkt:

Aanvankelijk was Vík een vissersdorp, maar door de afwezigheid van een haven en de gevaarlijke kust die aan veel zeelieden het leven kostte, werd het vanaf 1887 meer een handelsplaats.

Op de foto hierboven is dat zwarte strand goed zichtbaar. Ik ben gelopen naar die grote rots en zag daarna bij vlagen door de beukende oceaangolven en de mist de hoog uit zee oprijzende rots. Je ziet het op dit korte filmpje.

En op het kaartje hiernaast zie je (als je het even vergroot) goed dat eilandje Dyrhólaey met de parkeerplaats (links) en het uitzichtpunt nabij de basaltformaties.

Hier zie je de basaltstructuren, perfect gevormd.

Nog een laatste blik op de prachtige vormen van de natuur.

Het basaltgesteente is soms gestapeld alsof het langgerekte legoblokjes zijn. Lavastromen zetten dat gesteente af.

Voor het  onderzoek naar de geologie van de planeten in ons zonnestelstel is dit gebied voor geologen bijzonder interessant. Basaltgesteente is namelijk de voornaamste steensoort waaruit rotsachtige planeten zoals Mars zijn opgebouwd.

 We overnachten op een boerderij 24 km ten westen van Vík in Guesthouse Sólheimahjáleiga.

"Today's dinner is included", vermeldt het programma van Intrepid.