dag 4 ■ lavavelden en gletsjers ©

4   Zaterdag 4 juni 2016 - Van Vík area naar Höfn area

Vanuit ons guesthouse Sólheimahjáleiga, zo'n 24km ten westen van Vík rijden we 300 km in oostelijke richting naar Höfn. "Crossing the country", zegt onze reisleidster Dora. Het is vandaag een zonnige dag, maar erg warm is het nog niet. Het weer kan ook in andere delen op IJsland heel verschillend zijn. Vandaag staat een wandeling naar een waterval op het programma: 45 minuten heen en 45 minuten terug. Wij rijden nu langs de kust en zien in de verte het grote rotsblok dat gisteren, toen wij daar aan het strand waren, helemaal in mist gehuld was. Dat was bij de basalt-staven. Ook hier zijn weer veel schapen met piepkleine lammetjes overal tegen de glooiende bergwanden en in de lager gelegen delen van het land te zien. Helaas rijden we er weer gewoon langs. Ook al zou je vragen om een foto-stop, het is erg lastig, zo niet onmogelijk, om te stoppen op de redelijk smalle weg. De bergwanden zien er erg ruw uit en hebben een groene bekleding.













Een IJslandse saga vertelt dat IJsland in het jaar 874 gekoloniseerd werd door Vikingen uit Noorwegen. Ze zijn in het gebied waar we nu rijden aan land gekomen, aldus onze reisleidster.



Een prachtig gezicht is het om de uitgestrekte lupinevelden langs te zien glijden. Over een week zijn ze allemaal in volle bloei en dan is er "an ocean of blue". Als we straks verder weg van de kust rijden zie je geen lupines meer, maar is de aarde bezaaid met ronde en grillige lava.
In de minibus zit je of links en zie je in de verte de besneeuwde bergen of rechts en dan kun je genieten van het uitzicht over zee.


Als je voorin zit zie je het allebei. Maar zodra we in het gebied van de fjorden komen wisselen deze beelden steeds af omdat je dan aan de kustzijde ook het land aan de overzijde van het fjord kunt zien.

Op IJsland zijn bijna geen bossen. Dit komt voornamelijk doordat het eiland voor een groot deel bestaat uit zand- en grindwoestijnen, lavavelden, kale rotsen of gletsjers.






We maken onderweg een korte wandeling over een aangelegd pad door de lavarotsen onder de strikte voorwaarde niet daarvan af te wijken. Het is een magnifiek uitzicht dat we nu hebben. In de verte zien we dan de prachtige met  sneeuw bedekte bergen. In de  richting van de kust zien we dan ook nog even de rotspartijen die gisteren in de mist niet te zien waren.


Wat overigens heel erg opvalt is dat je totaal geen afval of rommel langs de weg of waar dan ook ziet. Echt helemaal niets. Dat is wel heel fijn om te constateren.

By the way: het is vandaag de verjaardag van mijn kamergenoot: Stuart. Carli kwam hem vanochtend als eerste feliciteren, ze had het op Facebook gezien.








Het mos op de lava is kwetsbaar en het duurt jaren voordat de eerste laag zich heeft gevormd en het is om die reden dan ook niet toegestaan zomaar buiten paden om te gaan lopen. Dat het zo lang duurt komt doordat lava vaak erg poreus is en daardoor moeilijk water vasthoudt. Het feit dat er mossen groeien duidt op een zuivere lucht.

Kirkjubæjarklaustur, ligt tussen Vík en Höfn in, voorbij de lava-fields. Wil je deze naam proberen uit te spreken, klik erop ! Het is het bekendste plaatsje van de zuidkust en het enige dorp dat vrijwel alle diensten biedt, zoals een tankstation, een bank, postkantoor en supermarkt.

Het is leuk om die bedrijvigheid bij dit pompstation te zien. Wij maken er ook een sanitaire stop rond 11:30 uur. Omdat we straks ergens gaan picknicken doen we hier ook onze lunchinkopen.

Intussen is de lucht wat gaan betrekken. De zon komt er maar bleekjes door, maar het regent in ieder geval niet en de temperatuur is aangenaam (ca 16°C).

Hieronder zie je dan dat plaatsje met boven op de rotsen Systravatn (Sister's Lake).
Ook hier is weer een verhaal te vertellen natuurlijk. De nonnen van het klooster gingen vaak naar boven om in het meer te baden. Op een dag zagen twee nonnen een hand met een mooie gouden ring boven het meer uitsteken. Ze probeerden de hand te pakken, maar werden in de diepte gesleurd en verdronken. Wat er daarna allemaal gebeurt moet je zelf maar eens nalezen. Het is te uitgebreid om hier te verhalen.
























We zijn op weg naar Svartifoss, een waterval in het Nationale Park Skaftafell. Hij is omgeven door kolommen van zwart basalt, vandaar zijn naam: Zwarte waterval. De hexagonale basaltkolommen zijn ontstaan doordat lava zeer langzaam afkoelde waardoor het gesmolten gesteente kon kristalliseren. Deze kolommen hebben IJslandse architecten, zoals Guðjón Samúelsson, bij hun ontwerpen geïnspireerd. Dat is onder meer terug te zien aan het Nationale Theatergebouw en de Hallgrímskirkja kerk in Reykjavik en aan de markante kerk in Akureyri. Links op de foto zie je de waterval vanuit de verte en hieronder van dichtbij.

Bij het visitor centre van Skaftafellsstofa start onze wandeling naar de waterval. Onderweg zijn er fraaie vergezichten op de bergen en hun gletsjers. Heen en terug 1½ uur in een rustig tempo.
 

Het is een mooie wandeling en we hebben prachtig weer, zoals je op onderstaande foto kunt zien.

Vanuit het visitor centre kun je begeleide wandelingen over de gletsjer maken. Je hoeft er geen ervaring voor te hebben en het benodigde materiaal voor de tocht, zoals speciale ijzers voor onder je schoenen, kun je lenen.

Zo'n tocht kost ISK 16.000 (€115) en duurt 6 uur. Ik heb ooit een dergelijke tocht over een gletsjer in Alaska gedaan en dat was geweldig.



In deze reis van Intrepid is zo'n tocht helaas geen optie en dus houden we het bij een eenvoudige wandeling naar de waterval en langs de gletsjers. Zie plattegrond hierboven.


Dit is het IJsland.
Ruwe, eindeloze lavavelden met in de verte gletsjers die mooi afsteken tegen de blauwe lucht.












Daarna gaan we naar het beroemde ijsbergmeer van Jökulsárlón. Hier is ook de film van James Bond, a view to kill opgenomen. We gaan in een amfibisch voertuig het meer op en zullen overal om ons heen ijsbergen zien drijven. Het meer is pas in de 20e eeuw ontstaan door een aardverschuiving. Door de klimaatverandering smelt het ijs zo snel dat het meer inmiddels een diepte van 250 meter heeft. Dit staat zo in de reisgids, maar eerlijk gezegd zie ik het verband niet. Aan de andere kant: Hoe kan die diepte dan ontstaan zijn ? Door het schuiven van grote brokken smeltend ijs in de richting van de oceaan ?

 
  

Met het voertuig dat je hier links ziet rijdt je eerst een stukje over land, om daarna de lagune in te duiken en tussen de ijsschotsen door te dobberen. Er heerst hier een mysterieus soort serene rust. De logge ijsblokken blijken langzaam te bewegen op de stroming in het meer. Ze botsen dan tegen andere ijsschotsen en veroorzaken een aardige deining in het blauwgroene water. Dichtbij gekomen zie je het ijs smelten waardoor de vormen ook steeds anders zijn. In het stille water zien we in de verte een verdwaalde zeehond met zijn kopje net boven het water uitkomen maar die daarna ook weer snel wegduikt. De tocht duurt 40 minuten en daarna kun je nog langs het strand van de lagune lopen en de ijsschotsen bijna aanraken. De meeste ijsblokken eindigen in de branding (het meer ligt vlakbij de oceaan) of op het zwarte strand, dat over een afstand van honderden meters bezaaid ligt met deze resten van de gletsjer. Tijdens het smelten blijft alleen het heldere ijs over, waardoor het lijkt of het door mensen gemaakte ijssculpturen zijn.

Ik heb deze afbeelding in Google gemaakt om te laten zien dat de lagune een soort monding heeft in de oceaan.



Op het plaatje kun je ook zien dat onze nieuwe accomodatie (zie onder) heel dichtbij is. Het is dan ook al 17:30 uur en de lobster wacht. Gisteren hebben wij in de minibus al moeten besluiten of we haddock (schelvis) of lobster (zeekreeft) zouden nemen voor het dîner vanavond.


GerðiGuesthouse, Breiðabólsstað 2,Gerði-781 Höfn 354 478 1905 - info@gerdi.is